Τι είπες; Φοβάσαι τον θάνατο; Χάρηκα πολύ για την πληροφορία!…
Εγώ να δεις πόσο πολύ τον φοβάμαι…….
Ακριβώς γι αυτό στο προτείνω ανεπιφύλαχτα!
Αν δεν το χεις κάνει ήδη, είναι πολύ σημαντικό να μείνεις λίγη ώρα μόνος, μες την εύγλωττη σιωπή ενός οστεοφυλάκιου μιας μονής.
Να μείνεις μόνος, βλέποντας κατάματα τα άπειρα γυμνωμένα από κάθε υποψία ζωής κρανία των μοναχών που έφυγαν απ’ αυτό που εσύ θεωρείς “ζωή”.
Να μείνεις αντιμέτωπος με την αμηχανία σου. Με όλες τις σκέψεις και τους ανοίκειους συνειρμούς σου μπρος στο προσωπείο του θανάτου.
Όπως δεν υφίσταται ο θάνατος για το ασυνείδητο, έτσι δεν υπάρχει και για την ψυχή. Κάθε ψυχή, “πιστή” ή “άπιστη” δεν έχει χώρο για τον θάνατο, όχι από φόβο για το ότι αυτός σημαίνει την μόνιμη διακοπή της ζωής, όπως οι πολλοί θεωρούν, αλλά γιατί κάθε ψυχή όντας πανάρχαια στην ουσία της, γνωρίζει στο βαθύτερο είναι της ότι αυτό που όλοι ονομάζουμε “θάνατο” δεν είναι παρά ένα όριο, ένα σύνορο, ένα πέρασμα προς την αιωνιότητα.
Το κεντρικό μας πρόβλημα, η ανείπωτη δυσθυμία μας απέναντι στον δικό μας θάνατο δεν έχει να κάνει με την πεποίθηση πως αυτός είναι το τέρμα της ζωής μας, αλλά με το ότι βαθιά στο προσωπικό και συλλογικό μας ασυνείδητο είναι χαραγμένη ανεξίτηλα η γνώση πως η επίγεια ζωή μας καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα βιώσουμε το μοναδικό μας πέρασμα προς και την ίδια την αιωνιότητα.
Η ασυνείδητη γνώση της κρισιμότητας της επίγειας ζωής μας εν είδη “εισαγωγικών εξετάσεων” προς την όντως ζωή. Και, κατ’ αναλογίαν, ο ανεπίγνωστος φόβος ότι δεν υφίσταται η επιλογή του.. “μετεξεταστέου”…