Κανόνας της κατά Χριστόν διαγωγής
Κάθε άνθρωπος πάνω στη γή δεν θα περάσει τη ζωή του χωρίς πόνο, αγωνία, θλίψεις και πικρίες. Αυτή είναι ή κοινή πορεία.
Εκείνο όμως πού έχει πνευματική αξία είναι ό ορθός τρόπος αντιμετώπισης όλων αυτών των καταστάσεων. Δεν πρέπει ό χριστιανός να φτάνει στήν υπερβολή, χάνοντας την εμπιστοσύνη του στην πρόνοια του Θεού. Πρέπει επίσης να γνωρίζει το φιλάνθρωπο σχέδιο του Θεού, το οποίο πάντα υπηρετεί κάποιον πνευματικό σκοπό, ωφέλιμο τόσο στην παρούσα ζωή όσο και στην μέλλουσα.
Ό Μέγας Βασίλειος, απευθυνόμενος στον επίσκοπο Έλπίδιο, ό οποίος ήταν λυπημένος από το θάνατο ενός εγγονού του (τότε υπήρχαν και έγγαμοι επίσκοποι), τον παρηγορεί και του υπενθυμίζει πώς πρέπει να αντιμετωπίζει το θάνατο προσφιλών προσώπων. Του γράφει σχετικά: <<Φοβούμαι μη και τυχόν γίνει εμπόδιο( για κάποια συνάντησή τους )ή λύπη για τά οικογενειακά σου πράγματα. Διότι έμαθα ότι σε λύπησε ό θάνατος ενός παιδιού, του οποίου ή απώλεια είναι φυσικά λυπηρή σε σένα τον παππού του. Όμως για έναν άνδρα, ό οποίος έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο αρετής και γνωρίζει καλά τη φύση των ανθρώπινων από την πολυετή εμπειρία και από την πνευματική διδασκαλία, είναι επόμενο να μήν είναι τόσον αφόρητος ό χωρισμός των οικείων. Διότι ό Κύριος δεν ζητάει τα ίδια από εμάς και από τους συνήθεις ανθρώπους.
Πράγματι εκείνοι μέν ζούν κατά συνήθειαν, εμείς δε ως κανόνα της διαγωγής χρησιμοποιούμε την εντολή του Κυρίου και τά παραδείγματα των μακαρίων ανδρών πού προηγήθηκαν, και πού ή μεγαλοφυΐα της διάνοιας κυρίως κατά τους δύσκολους καιρούς φανερώνεται.
Πηγή: Πνευματικά Άνθη Μεγάλου Βασιλείου
Επιμέλεια: Ιερός Ναός Αγίου Νικάνορος