Μιλούσε πάντα για τον Παράκλητο: Χριστός άφησε αυτό νοικοκύρη. Πάπα – Τύχων ο Ρώσσος της Καψάλας
«Αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ 8,26)
Κύριε, Μόνον Εσύ γνωρίζεις τι χρειάζεται εις εμέ. Καθοδήγησε την θέλησή μου, δίδαξέ με να προσεύχομαι• έλα Εσύ ο Ίδιος και προσεύχου εντός μου.
Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα το Άγιον, ελθέ μεθ’ ημών και αγίασον ημάς.
Πάπα – Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας
Ένα λουλούδι από το Περιβόλι της Παναγίας
Μια φωλιά μέσα στο δάσος το ερημητήριο του παπα-Τύχωνα, του Ρώσσου ασκητή της Καψάλας. Ο μεσημεριάτικος ήλιος, καθώς πέφτει επάνω στον τσίγκο της στέγης, αλλοιώνει την όψη του κελλιού. Ακτινοβολεί ολόκληρο, όπως ακτινοβολούσε η φτωχή και ταπεινή καρδιά του παπα-Τύχωνα που είχε μέσα της τον Κύριο. Και όποιος έχει τέτοιο θησαυρό, είναι ποτέ πτωχός;
Πριν αρχίση τις συμβουλές του ο Γέροντας, είχε τυπικό να κάνη πρώτα προσευχή, να επικαλεσθή το Άγιο Πνεύμα, για να τον φώτιση, και αυτό συνιστούσε και στους άλλους.
Έλεγε: «Ο Θεός άφησε το Άγιο Πνεύμα, για να μας φωτίζη. Αυτό είναι νοικοκύρης. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας αρχίζει με το Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας».
Αν η γλώσσα του εδυσκολεύετο να το προφέρη, η καρδία του πάντα για τον Παράκλητο μιλούσε:
– Άγια Πνεύματα (δεν μπορούσε να ειπή Άγιο Πνεύμα) βοηθήστέ με, έλεγε κάθε τόσο.
Και επεξηγούσε:
– Λέω γιατί αυτό νοικοκύρη. Χριστός άφησε αυτό νοικοκύρη. Για αυτό λέει παπάς όταν λειτουργήσει: Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε… Με την προσευχή έρχεται μέσα στην καρδιά Χριστός, και όπου Χριστός όλη Αγία Τριάδα παιδί μου. Πω, πω, πω, όπου Χριστός, εκεί Πατέρας και Άγιο Πνεύμα.
Ενώ έλεγε αυτά για το Άγιο Πνεύμα, αλλοιωνόταν το πρόσωπο του, και πολλοί ευλαβείς άνθρωποι την έβλεπαν αυτή την αλλοίωση…αξιώθηκε να αναγεννηθή άνωθεν εκ Πνεύματος Αγίου, και να έχη τον Χριστόν μέσα στην αγιασμένη του καρδιά.
Αγαπούσε υπερβολικά τη μετάνοια, αν και η ζωή του ήταν αγία, δοσμένη από νεότητος στο Θεό. Τα δάκρυά του ήταν καθημερινή τροφή του. Είχε πολλά δάκρυα και πολλή κατάνυξη.
Με τα δάκρυά του μούσκευε τα πόδια του Εσταυρωμένου.
Στις συζητήσεις του πάντα ανέφερε για τον γλυκό Παράδεισο, και από τα μάτια του κυλούσαν τα γλυκά δάκρυα και δεν του έκανε καρδιά να ασχολήται με μάταια πράγματα, όταν τον ρωτούσαν κοσμικοί άνθρωποι.
…Και όταν εξομολογούσε κατανυσσόταν, έκλαιγε συμπάσχοντας με τον εξομολογούμενο.
Στη λειτουργία έβλεπαν να αλλοιώνεται το πρόσωπό του. Τα μάτια του μέσα στο σκοτάδι ήταν πολύ φωτεινά.
Πάντα λειτουργούσε με κατάνυξη και δάκρυα. Την ώρα της θείας Λειτουργίας το Ευαγγέλιο το διάβαζε με δάκρυα. Με δάκρυα σήκωνε τα Άγια και έκανε την Είσοδο, εκτός βέβαια από τις αρπαγές και τις θείες οπτασίες που είχε.
Έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης: Την ώρα της Θείας Λειτουργίας έλεγε στον Μοναχό, πού τον βοηθούσε να μένη στον μικρό διάδρομο, έξω από τον Ναό, και από εκεί να λέη το Κύριε, ελέησον, για να νιώθη τελείως μόνος του και να κινήται άνετα στην προσευχή του. Όταν έφθανε στο Χερουβικό, ο Παπα -Τυχών ηρπάζετο είκοσι έως τριάντα λεπτά, και ο ψάλτης θα έπρεπε να επαναλάβη πολλές φορές το Χερουβικό, μέχρι να ακούση τις περπατησιές του στην Μεγάλη Είσοδο. Όταν τον ρωτούσα μετά στο τέλος «τι βλέπεις, Γέροντα», εκείνος μου απαντούσε:
– Τα Χερουβείμ και Σεραφείμ δοξολογούν τον Θεό.
Έλεγε επίσης στην συνέχεια:
– Εμένα μετά από μισή ώρα με κατεβάζει ο φύλακας μου Άγγελος και τότε συνεχίζω την Θεία Λειτουργία.
– Εγώ λειτουργήσει, Αρχάγγελος εδώ, Σεραφείμ εκεί, φύλακα Άγγελος πιο εκεί. Πω, πω, πω, παπα-Τύχωνας λειτουργεί! Όχι παραγυιό, γρήγορα-γρήγορα χερουβικά τελειώσει. Νους πάει Αγία Τριάδα.
Μια φορά, σε μία θεία Λειτουργία κατά την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, χάθηκε η φωνή του. Περίμενα πέντε ώρες περίπου και δεν τον διέκοψα γιατί δεν είχα ευλογία. Μετά από πέντε ώρες συνέχισε με το “Εξαιρέτως…”.Την ημέρα εκείνη η θεία Λειτουργία τελείωσε το απόγευμα.
Από τα λίγα αυτά πολλά θα καταλάβουν όσοι έχουν εσωτερικά βιώματα. Φυσικά, όσοι ζούνε ταπεινά, και στην αφάνεια, μπορούν να καταλάβουν πόσο αδικούνται οι Άγιοι, με το να βλέπουμε μόνο τις εξωτερικές αρετές των Αγίων -όσες δεν κρύβονται- και αυτές μόνο να γράφουμε, ενώ ο πνευματικός πλούτος των Αγίων μας είναι σχεδόν άγνωστος.
Αποσπάσματα από τα βιβλία :
– Γέροντος Παισίου Αγιορείτου: Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 19954
– Φιλοαθωνίτου Χ., (Νικολάου Σελέντη μητροπολίτου Χαλκίδος), Ο ΠΑΠΑ-ΤΥΧΩΝ, Ένα λουλούδι από το Περιβόλι της Παναγίας, έκδοσις Ι. Μ. Οσ. Δαβίδ Ευβοίας, 1972.
– Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση, Εκδόσεις Ι. Η. “ΆγιοςΙωάννης ο Πρόδρομος”.
Πηγή:iconandlight.wordpress.com