Γιατί γογγύζεις, αδελφέ μου;
Γιατί γογγύζεις, αδελφέ μου; Είδες κανένα γύρω σου να μην σηκώνει τον προσωπικό του σταυρό; Πες τον δυστυχία, πες τον στέρηση, πες τον αρρώστια, πες τον θάνατο. Όλοι μας σηκώνουμε κι από ένα σταυρό. Και τι νομίζεις, ότι θα περάσουμε από τη ζωή αυτή, που είναι πέλαγος, χωρίς να βραχούμε από τις πίκρες και τις θλίψεις; Δεν ξέρει ο Θεός τι δίνει, σε ποιούς δίνει και πότε δίνει; Η δεν βλέπεις ότι στις λύπες και στα βάσανά μας πλησιάζουμε περισσότερο το Θεό; Ο Προφήτης Ησαΐας γιατί έλεγε: “Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου” (Ησ. 26, 16); Δεν βλέπεις ότι οι λύπες και οι πειρασμοί είναι καθημερινοί και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς και να νιώσουμε ευτυχία; Δεν το πιστεύεις ότι αυτή έρχεται μόνο όταν έχουμε γευθεί προηγουμένως στενοχώριες και όσο πιο πολλές περνάμε τόσο πιο πολύ νιώθουμε την επερχόμενη ευτυχία; Λησμονείς ότι οι πατέρες έλεγαν προσευχόμενοι: “Κύριε, έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος”, δηλαδή, Κύριε, αν μας πάρεις τους πειρασμούς και τις θλίψεις κανείς δεν πρόκειται να σωθεί!
Για θυμήσου τον Κύριό μας τι είπε λίγο πριν τη σταυρωσή Του προσευχόμενος στο Θεό, Πατέρα Του: “Το ποτήριον, ο μοι έδωκας, ου μη πίω αυτό;” (Ιωάν. ιη 11). Αφού ο Κύριός μας ήπιε το ποτήρι του πόνου, της προσβολής, του εξευτελισμού, της έσχατης ταπεινώσεως, του πικρού θανάτου, εμείς ποιοί είμαστε που θα θέλαμε να περάσουμε τη ζωή μας χωρίς να γευθούμε τίποτα από αυτά;
Ας θυμηθούμε τον Ιώβ! Πόσα βάσανα πέρασε στη ζωή του; Και πως τα αντιμετώπησε! Δοξολογώντας τον Κύριο και λέγοντας: “Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο! Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας” (Ιώβ α 21). Ποτέ δεν γόγγυσε και ας έχασε την περιουσία του, και ας πέθαναν τα παιδιά του και ας αρρώστησε με ανίατο νόσημα. Και ο Θεός μεταποίησε τη δυστυχία του σε ευτυχία και του έδωσε πάλι πλούτο και παιδιά και υγεία, για να τα απολαύσει. Όλα είναι προσχεδιασμένα στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία μας.
Κάποια Γερόντισσα με πολλά προβλήματα υγείας κάποτε κάμφθηκε, αλλά πήρε δύναμη από ένα όραμα για να συνεχίζει τον επίγειο αγώνα της με εμπιστοσύνη στο Θεό μας, που μας διδάσκει μέσα από τον Απόστολο Παύλο: “Υπομονής χρείαν έχομεν” (Εβρ. ι 36).
Είδε ότι πάνω σ ἕνα βουναλάκι κάθονταν οι Πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Τους ρώτησε:
– Οι Πατριάρχες είσαστε;
– Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.
– Να έλθω κι εγώ εκεί;
– Έλα.
– Από που να έρθω;
– Να, από εκεί, από το δρόμο.
– Δεν βλέπω κανένα δρόμο.
– Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.
– Μα, δεν βλέπω δρόμο!
– Ψάξε, ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.
– Μα, αυτό το μονοπάτι βλέπω που είναι δυσδιάκριτο, είναι μόνο δεκαπέντε πόντους! Πως θα το περάσω; Όλο αγκάθια και τριβόλια είναι γεμάτο. Θα σχίσω τα ρούχα μου, θα ματώσω τα πόδια μου!
– Α, κι εμείς από εκεί περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω, τους άκουσε να της λένε!
Κανείς, αδελφοί μου, δεν πήγε στη Βασιλεία των Ουρανών με καλοπέραση, με αμεριμνησία, με άνεση. Με λιμουζίνα δεν πηγαίνουμε στον Παράδεισο! Το εισιτήριο είναι ακριβό για να μπεις στην Ουράνια Βασιλεία. Πανάκριβο και πολλές φορές ποτισμένο με αίμα.
Έδωσε ο Θεός φωτεινά παραδείγματα πιστών που πέρασαν πολλές θλίψεις στη ζωή τους, αλλά κληρονόμησαν τον ουρανό. Η Αγία Ματρώνα η Ρωσίδα ήταν αόμματη και παράλυτη. Έκανε υπομονή και αξιώθηκε να δει ” α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασε Κύριος τοις αγαπώσιν Αυτόν» (Α Κορ. β 9). Τη δυστυχία της στη γη και τις στερήσεις της τις αντικατέστησε ο Κύριος με αιώνια ευτυχία κοντά Του. Έδωσε η Αγία μας αίμα και πήρε πνεύμα, έτσι ώστε σήμερα όλοι να καταφεύγουμε στη χάρη της σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας.
Αδελφοί μου, ο Θεός μας αγαπά και μας δίνει θλίψεις και πειρασμούς σύμφωνα με τις δυνάμεις μας. Είναι παιδαγωγός ο Θεός μας και όχι τιμωρός. Μας μαστιγώνει από στοργή, για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της ψυχικής αμέλειας και να αφυπνισθούμε πνευματικά. Τίποτα δεν επιτρέπει ο Θεός να μας συμβεί χωρίς να μας ωφελήσει. Μη λησμονούμε ότι ” Ον αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν, ον παραδέχεται” (Παρ. γ 12). Ας δείξουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού και υπομονή λέγοντας: “Κύριε, γενηθήτω το θελημά Σου”! Ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως Συ” (Ματθ. κστ 39)!
Ας επαναλαμβάνουμε καθημερινά μαζί με τον Κεμπήσιο Θωμά: «Κύριε, αν θέλεις να είμαι στο φως, να είναι ευλογημένο. Εάν θέλεις να μην είμαι στο φως, πάλι να είναι ευλογημένο. Εάν θέλεις να έχω χαρά, να είναι ευλογημένο. Εάν θέλεις να έχω θλίψη και δοκιμασία, πάλι να είναι ευλογημένο». Η ταπείνωση και η υπομονή, αδελφοί μου, θα μας σώσει.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας