“Οι χαμαιλέοντες”
Συχνά έχουμε όλοι μας συναντήσει στό διάβα της ζωής μας ανθρώπους που άλλα λένε όταν είμαστε παρόντες κι άλλα όταν απουσιάζουμε. Είναι πολύ θλιβερό να διαπιστώνουμε πόση υποκρισία μπορεί να κρύβεται πίσω από μια συμπεριφορά ενός ανθρώπου και συχνά δυστυχώς αγαπητού μας. Στην αρχή δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε κι αναρωτιόμαστε μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος. Όταν, όμως, επιβεβαιωνόμαστε στη συνέχεια απογοητευόμαστε.
Είναι άξιο θαυμασμού το πώς ορισμένοι άνθρωποι καταφέρνουν να δημιουργούν, να τρέφουν και να εξελίσσουν καθημερινά αυτούς τους δύο χαρακτήρες. Η μια πλευρά είναι καλή, γλυκιά, ευγενική, γεμάτη προθυμία να μας παρέχει τα πάντα και να μας βοηθήσει και η άλλη μάχεται καθημερινά για το αντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι λατρεύουν τα παιχνίδια, κυρίως το κρυφτό.
Αν γνωρίσουν λοιπόν κάποιον λειτουργούν σαν τους χαμαιλέοντες. Φανερώνουν την ιδανική για εμάς προσωπικότητα, όπως μας αρέσει , ώστε να καταφέρουν εύκολα να εισβάλλουν στη ζωή μας, την διαχειρίζονται παρεμβατικά και πάντοτε κρύβουν πολύ καλά την άλλη, την πραγματική τους ταυτότητα.
Ο άλλος εαυτός είναι κάτι που απλά δεν περιμέναμε…
“Μα ήταν ευγενικός, σωστός άνθρωπος …” συνεχίζουμε να μονολογούμε. Μας φαίνεται αδιανόητο πως μπορεί κάποιος να χει δύο προσωπικότητες. Το πως δε σέβεται τα συναισθήματά μας, δεν σέβεται στην ουσία τον ίδιο τον Θεό….
Προβληματιζόμαστε: Να μιλήσω, να προκαλέσω, να σιωπήσω, να αγνοήσω ή να απομακρυνθώ;
Αναρωτιόμαστε, ποιά είναι εκείνη η αιτία που κάνει τα άτομα να προσποιούνται, ενώ θα μπορούσαν να είναι πιο ευθείς, πιο ειλικρινείς.
Πόσο ανασφαλής και ανώριμος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος που αδυνατεί να εκφράσει τα πραγματικά του αισθήματα και κρύβεται πίσω από τόσες μάσκες…
Έτσι δυστυχώς οι ανθρώπινες σχέσεις πλήττονται από το ψέμα, την υποκρισία, την ανεντιμότητα, με λίγα λόγια είναι μακριά από τον Θεό και από τον λόγο του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τέλος με κάποιον τρόπο η αλήθεια θα αποκαλυφθεί από την λάμψη του Θεού.
Πέρα απ΄ όσα θα συναντήσουμε, παρά τις απογοητεύσεις που θα βιώσουμε, δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να βλέπουμε όλους τους ανθρώπους καχύποπτα. Όποιας κατηγορίας ανθρώπους και να συναντήσουμε, εμείς οφείλουμε να παραμείνουμε πιστοί στην αλήθεια και στον λόγο του Θεού.
Δε χρειαζόμαστε τα ψέματα για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Είναι πιο έντιμο να είμαστε ειλικρινείς και πραγματικά άνθρωποι του Θεού .
Με «όπλα» την ευγένεια, τη διακριτικότητα, την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα, την ωριμότητά και κυρίως την πίστη μας στον Θεό, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε λογής ανθρώπους. Ωστόσο, αν το χάσουμε αυτό, κινδυνεύουμε να χάσουμε την αλήθεια, την ουσία, την πορεία μας προς την αγάπη και τον ίδιο τον Θεό.
Αν έχουμε ανάγκη από κολακείες και ψεύτικα λόγια, μπορεί εύκολα να παρασυρθούμε από τέτοιους ανθρώπους και να αναζητάμε συνεχώς την επιβεβαίωση. Μια επιβεβαίωση όμως που δεν μαρτυρά Χριστό…
Ας εστιάσουμε, λοιπόν, στις σχέσεις που μας γεμίζουν με αγάπη και Θεό και μας εμπνέουν κι ας αφήσουμε όλους τους άλλους στο έλεος και στην αγάπη του Θεού…
Επιμέλεια : Ιερός Ναός Αγίου Νικάνορος